قصيدة من الشعر الشعبي الأهوازي للشاعر مله احمد بن حاج اسماعيل الفيصلي

اطلعت من المحمرة غصبن علیه

وخـــلاني الــدهر شفت الفـلاحیة

شفت شط الفلاحیة وشفت سوگه

وشفت اشلون معملته وشفت بوگه

الک تنکت دهن ینطیک خاشوگه

وکـیلو اطحین یسجل قبض گونیه

کــیلو طحین یسجل کل سبعة ایام

وتوگف علی الخیمه اتگول بیک احمام

لـــو گربت النوبه واوصلت جدام

یگلک روح بعد اسبـــوع مــر بیه

یگلک روح بعد اسبوع مُـــر بینه

واعــــدنه الجهـــــاد اکواد ینطینه

مــــو کــــلیوم تلفي هنا وتـــأذینه

تراني احمگ وابط رأسک ابجنویه

تبط رأسي علیمن لازم اتــــــگله

آنه اغلطت واجـــــــــگاره اتعمله

عـســــاهه اببخت کلمن ظلم هلمله

هـــــدم دورها وفــــــرت بظهریه

هـــــدم دورها وفرت بکل امچان

بس بهدومها وتتصارخ النـــسوان

وسفه اعلی المحمرة وأهل عبادان

تــوگف علی الجیره تگول مسبیه

تـوگف علی الجیره وتنتظر کلیوم

حــبات البتیته وفـــرد کمشت ثوم

کل واحــــد بتو ینطون لأجل النوم

چَــــف فاصولیه وحمص ولــومیه

چف فاصولیه والخبز مال اسبوع

مـــا ینبلع لاچن غصبن من الجوع

لـــــو غصیت ما تطلع بسبع امیوع

رفسه وکــــون تشرب مائ صفریه

صنعه وخوش صنعه تعلمتها الناس

تغبش للجداوه وچیسها اعلی الراس

الیاکل خبز والزنگین والمفـــــلاس

تلگاه عل الجـــــهاد النــــاس جمعیه

تلگاها اعلی الجهاد الناس مصفوفین

خصوص اعلی التتن لا ألف لا ألفین

والبلـــــــوه الچبیره الخبز یمعودین

نصف انهـــــار توگف بلکت اشویه

نص انهـــــــــار اهون وگفت الخباز

لاچن شهر کــامل توگف اعلی الغاز

واعلی النفط کـــــون تصیر مثل الباز

غبشه هنـــــاک ما تنقبل کـــــل حیه

غبشه هناک اهـــــــوّن وگفت الحمام

یوم تــــــــــاخذ نمره ولیله عنده اتنام

هــــــذا اول بَـــــرُم والخیــــر لیجدام

لــــــو طبیت شوف اشـــــــلون تالیه

لو طبیت جدمه ایکون تنطِي افــلوس

کل سته سوّیه اووین بیک اتـــحوس

حتی بنفـــرادي لـــــــو چنت محبوس

بلچن تگدر اتـــــشم الهوی اشــــــویه

بچن لکن الاعـــــظم ابوکت النــــوم

اویلی اشکثر تتلملم علیک اهــــــموم

نوبــــه تلعن الشیطان نوبـــــه تگوم

تحسب للحـــــرب لاوین تـــــــــــالیه

تحسب للحرب وابیـــــــوم من فریت

بهدومک وعفت اشمااکـــــــو بالبیت

چنــک لا جِمَعته ابتعب لا لــــــمیت

ضَـــــل البخت غیـــــرک للحرامیه

حَــــرامیه وابینلک بیه اشصّــــــــار

وآني ابوسط بیتی ولَـــــن تشب النار

ذبیت السجونه وأرکضت مشــــوار

بـــــالویلس وگـــــولن بالـــــزهیریه

بــــــــالویلس وأشر لو یمر مونتکار

مـــــا یــــوگف وگلبی مشتعل بالنار

لمــــــن جیت للفیه ولـــــگیت احمار

رکـــــبیته ونــــکتني وکسَر رجلیه

........